Македонскиот министер за надворешни работи, Бујар Османи, важи за некој што сака да го има во медиумите. Оди на емисии, соочувања, а е еден од ретките политичари што оди на утрински дебати со граѓаните. Така беше сѐ до минатата недела.
Но, во овие вжештени моменти за релациите Софија – Скопје, шефот на дипломатијата имаше само едно кратко интервју. Не беше на дебатите во студијата на која седеа и други соговорници. А ги имаше повеќе. Од зградата на владата, за еден медиум, воздржано одговараше за најновиот развој на настаните.
И потоа Османи го снема од јавноста. Премиерот Ковачевски се обрати преку Фејсбук, а министерот за европски прашања, Маричиќ, последен пат се појави на фестивалот „Запознај ја Преспа“. Речиси цела недела подоцна Македонија го одби предлогот.
Во меѓувреме, потребата од одговори за тоа што навистина се случува на релација Скопје – Софија, по предлог француската преговарачка рамка во Македонија ја задоволуваа – бугарските медиуми.
Во петокот, приватната агенција БГНЕС ја објави предлог француската преговарачка рамка. Неколку часа подоцна, македонските медиуми ја објавуваат содржината, тврдејќи дека и тие имаат увид во документот, меѓутоа за повеќето главниот извор останува бугарската агенција.
Од Софија се лиферуваат оценки за предлогот на бугарските политичари и речиси симултано јавноста тука се запознава и со нивните ставови, предлози и насоки за тоа како да се подобри документот за официјална Софија да го прифати.
Викендот беше оставен за анализи на социјалните мрежи. И за молк од македонските власти.
Во понеделникот стигна нова вест. Повторно од бугарските медиуми. Се потврдува дека не се само двата документа – преговарачката рамка и нацрт-заклучоците дел од францускиот предлог, туку дека имало и трет, заеднички протокол меѓу Македонија и Бугарија. Околу него е поврзана најголемата мистерија. И таа сѐ уште не е разјаснета.
Прашањето дали тој фамозен протокол, во кој се содржани речиси сите бугарски барања, е точен и дали на него се согласила македонската страна, остана неодговорено.
Со тоа власта ја укина можноста македонската јавност да биде изворно информирана – дали се точни објавените документи, дали се прифатливи ако се точни, кој сѐ учествувал во нивното создавање, кои се македонските позиции, како сево ова ќе се одрази на понатамошните европски интеграции?
Тој празен простор го пополнија најмногу бугарските политичари и бугарските медиуми. Македонските граѓани, се чини, и ако ги разбудиш во сон, знаат што мислат за францускиот предлог Слави Трифонов, Кирил Петков, Румен Радев, Бојко Борисов… Можеби повеќе деновиве слушаат за агенцијата БГНЕС отколку за кој било друг македонски портал.
До пладнево, околу 150 вести на македонскиот агрегатор Тајм се повикуваат токму на тој портал, а медиумите, во обид да бидат први и да ги зголемат кликовите, не ја ни проверуваат точноста на информациите.
Македонските политичари целосно потфрлија во тоа да ја информираат возбудената македонска јавност за тоа што се случува. Не гледајќи потреба да споделат со граѓаните што се случува, тие практично ги потценија и ги изложија на агендите на бугарските политичари и медиуми.
Дел од таа агенда на Софија, е на сопствената јавност да ѝ го претстават како победа, истакнувајќи го она што го потврдија и европските политичари, дека предлогот ги адресира сите бугарски барања.
Другата агенда на противниците на постигнувањето на каков било договор (во Бугарија има и мислења дека Македонија треба да се освои, а не да ѝ се дозволува напредок) можеби е да ја вознемират македонската јавност со полуфабрикувани информации, па под притисок на реакциите да не се стигне до никакво решение.
Во целата оваа ситуација, македонските политичари даваат скромни и не докрај јасни изјави. Премиерот зборува за зачуваниот македонски јазик, додека јавноста е вознемирена поради историјата, тврди дека историјата не е дел од преговарачката рамка, додека бугарските политичари велат дека е дел од протоколот, кој е еден од трите документи, кои се комплементарни со таа рамка…
И додека многумина сметаат дека последниот француски предлог е пораз за македонската дипломатија, недостигот од комуникација со јавноста е дефинитивно пораз за македонската политика.
