Снег има на ридовите во Молдавија и постојан прилив на премрзнати, гладни и исплашени Украинци што ја преминуваат границата кај Паланка.
Првата недела доаѓаа со автомобили, но сега многумина влегуваат пеш, носејќи ги основните работи во вреќи. Повеќето се жени со деца и постари лица. Носат шалови и капи за да се заштитат од студот. Роднини што живеат во Молдавија пречекаа жена што ја мина границата со велосипед.
Украинци што ја минале границата чекаат на автобус. Фото: Ирина Одобеску
Сепак, сите не планираат да останат.
Од руската инвазија на Украина на 24 февруари, нешто повеќе од 270.000 Украинци влегле во Молдавија. Повеќето го продолжија своето патување во Романија, Полска или во Германија; нешто повеќе од 100.000 останаа, иако Молдавија на располагање има само 3.549 легла во околу 83 сместувачки центри. Околу 3.000 поднеле барање за азил.
Има и кучиња.
„Што да ти кажам? Бегаме од бомби и од куршуми. Бегаме за да можеме да живееме“, вели Ана, која ја мина границата со нејзината мајка Алиона и со нивните три кучиња.
„Не можевме да ги оставиме во Украина. Тие ни се членови на семејството“, вели Ана за БИРН. „Како што можете да видите, имаме две торби, ранец и три кучиња – целото богатство што можевме да го земеме со нас“. Има кал на нивните чевли и торби.
Фото: Ирина Одобеску
Борејќи се со солзите, Алиона вели дека избегала од јужниот град Миколаев, што е под опсада на руските сили. Лицето го крие со шал.
Друга жена од Миколаев, исто така со куче во рацете, вели дека сопругот со автомобил ги донел неа и нејзината ќерка, а потоа се вратил назад за да ѝ се приклучи на украинската одбрана.
„Немаме каде да одиме. Сега сакаме само да јадеме и да спиеме“, вели жената, која ни кажа дека се вика Ирина.
Фото: Ирина Одобеску
Оксана вели дека нејзиниот сопруг, исто така, останал. Ја преминала границата со нејзината ќерка и мајка, бегајќи од Одеса. Оксана сè уште се надева дека нејзината ќерка следната година ќе тргне на училиште во Одеса, каде што и самата студира.
Прашана за нејзиниот сопруг, Оксана се расплака.
Автобус по автобус ги превезуваат бегалците до блискиот град; децата трчаат низ толпата додека родителите се обидуваат да ги нахранат со традиционалната молдавска полнета зелка што ја викаат „сармале“ и со супа.
Фото:Ирина Одобеску
Анџела вели дека е уверена дека војната наскоро ќе заврши; планираат да заминат од Молдавија, рече таа, бидејќи војната е премногу блиску. Вели дека им треба храна, сон и стабилност.
Ни кажа дека за син ѝ Артур, напуштањето на Украина е своевидна авантура по стресот од сирените за воздушни напади и спиењето во подрум. Сега само се надеваат дека војната ќе заврши и ќе можат да се вратат дома.
